'अमेरिका' हे माझ्यासाठी कायमच एक कुतूहल होत. सगळ्या जगावर सत्ता गाजवणाऱ्या, सगळ्या लोकांना भुरळ पाडणाऱ्या, आकर्षित करणाऱ्या, एकदा तिथे गेलेल्या माणसाला आपली माणसं, आपली मायभूमी विसरायला लावून तिथल्याच भूमीत मूळं रुजविण्यासाठी प्रवृत्त करणाऱ्या या देशात अस आहे तरी काय हे पाहण्यासाठी आयुष्यात एकदा तरी अमेरिकावारी करण्याची ईच्छा होती. अमेरिकेतच स्थायिक असणाऱ्या माझ्या सख्ख्या लहान भावाकडे रहायला जाणं हाही एक उद्देश होता. मग त्याच्या घरी काही दिवस मुक्काम आणि नंतर १९ दिवसांची अमेरिका टूर असा बेत आखला. सगळ काही जुळून येत तो योग आला आणि २४ जून ते १९ जुलै एवढा काळ अमेरिकेत राहून तो देश, तिथली माणस, तिथल राहणीमान या सर्वांची झलक बघण्याची संधी लाभली. आयुष्यातले सर्वात सुंदर, अविस्मरणीय असे मंतरलेले जादुई दिवस अनुभवायला मिळाले. प्रत्येक दिवस आमच्यासाठी काहीतरी वेगळा अनोखा अनुभव घेऊन येत होता. अमेरिका देश आमच्या डोळ्यासमोर अलगद उलगडत होता आणि आम्ही विस्फारलेल्या नजरेने सगळ पाहात होतो, अवाक होऊन अनुभवत होतो. खरच कोणीही प्रेमात पडेल असाच आहे हा देश.
अमेरिका एक आश्चर्य, निसर्गाचे विवीध अविष्कार आणि माणसाने घडविलेले चमत्कार यांच अदभूत मिश्रण, निसर्गाचा वरदहस्त आणि माणसांची शिस्त यांचा सुंदर समन्वय. शहरे गजबजलेली असली तरी कंट्री साईड निसर्गरम्य आहे. निसर्गाची सर्व रूपे इथे आहेत. हिरवळ आहे, डोंगर आहे, जंगल आहे,वाळवंट आहे, नद्या आहेत, समुद्र आहे, धबधबा आहे, काय नाहीये या देशाकडे? बेभानपणे कोसळणारा तो नायगाराचा धबधबा हे किंवा ग्रान्ड कैनिअनचे विशाल रूप ही ही दोन आश्चर्य निसर्गाने त्यांच्या पदरात टाकली आहेत .ग्रैंड मरे चा समुद्राएवढा मोठा लेक सुपेरिअर आणि शिकागोचा मिशिगन लेक अशी अति विशाल सरोवरे, निसर्गाने या लोकांना भरभरून दिलंय. या सुंदर निसर्गाला तितक्याच सुंदर कोंदणात सजवून सादर करण तर ते अमेरिकन लोकच जाणो. सादरीकरणात अमेरिकन लोकांचा जो हातखंडा आहे त्याला तोड नाही. उदाहरणार्थ नायगाराचा धबधबा हा सर्वांगाने बघता येतो. म्हणजे त्याच्या पायथ्याशी जाउन त्याचे तुषार जे उडतात त्यात चिंब भिजता येत, त्याच्या उगमाशी जाउन त्याची भव्यता न्याहाळता येते, मधोमध जाउन त्याच्या प्रवाहाचा तडाखा अंगावर झेलता येतो, हेलीकॉप्टरमधून त्याच रूप डोळ्यात साठवून घेता येत. तीच गोष्ट ग्रान्ड कैनिअनची. छोट्या विमानाने जाउन त्याचे विशाल रूप वरतून पाहता येते किंवा त्याच्यावरच बांधलेल्या पारदर्शी ब्रिजवरून चालत जाउन त्याच्या खोलीचा थरार अनुभवता येतो.
निसर्गाची मेहेरनजर असली आणि माणसाने त्याची कदर केली की या भूतलावरही आपण कसा स्वर्ग उभा करू शकतो याच उत्तम उदाहरण आहे हा देश. अत्यंत शुद्ध प्रदूषण विरहित हवा. हवा जशी स्वछ आहे तशीच जमीनही या लोकांनी स्वछ ठेवली आहे. ती स्वच्छता मनाला भावते. स्वच्छता, सुबत्ता ,संपन्नता यांचा प्रत्यय जसा जागोजागी येतो तसेच माणसाच्या बुद्धिमत्तेची, कल्पनाशक्तीची, दूरदृष्टीची प्रचीती इथे पदोपदी येते.जे काही उभं करतात ते भव्य दिव्य, अचाट. 'भव्यता' या शब्दाचा अर्थ याच देशाने शिकवावा. मग ते न्युयोर्कच्या उत्तुंग टोलेजंग इमारती असो, डिस्ने लैंड असो, हॉलीवूडचा युनिव्हर्सल स्टुडीओ असो, मौन्टेरी बे मत्स्यालय असो किंवा गोल्डन गेट ब्रिज असो. सगळच अचंबित करणार. ही माणसं उत्तुंग स्वप्न बघतात व ती पुरी करण्यासाठी कसे झटतात याचा अनुभव येतो नासाचे केनेडी स्पेस सेंटर बघताना. चंद्रावरच्या अवकाशयानाच्या निर्मितीच्या प्रयत्नांची, त्या धडपडीत मिळालेल्या यशाची, अपयशाची एक चित्रफित पाहता पाहता अचानक तुमच्यासमोर एक भव्य दालन उघडत व ते महाकाय अवकाशयान प्रत्यक्ष तुमच्या नजरेला पडत आणि तुम्ही रोमांचित होता, नि:शब्द होता. हे सगळं शब्दात न मावणार, कैमेरात बंदिस्त न होऊ शकणार. ते फक्त आपल्या सर्व संवेदनांनी अनुभवायचं, हृदयात साठवून घ्यायच.
एक एक ठिकाण म्हणजे आश्चर्याचा खजिना. शिकागोच्या विलिस / सिअर्स टौवरच्या एकशेतीनाव्या मजल्यावर गेल्यावर जी व्ह्युइंग गैलरी आहे तीची जमीन म्हणजे पारदर्शी काच ज्यातून खालची रहदारी आरपार दिसते. एका वेळी काही ठराविक माणसांचे वजन घेऊ शकेल इतकी मजबूत ती काच आहे पण त्यावर पाऊल ठेवताना आपल्यालाच बिचकायला होत.असाच एक अनोखा शब्दातीत अनुभव येतो एप्कोट सेंटर मधल्या सोरेन नावाच्या राईडवर. तुम्ही सीटवर बसता, बेल्ट लागतात आणि तुमची सीट वरती उचलली जाते, थोडीशी टील्ट होते व ध्यानीमनी नसताना अचानकपणे समोरच्या भव्य स्क्रीनवर अमेरिकेतील सगळी महत्वाची स्थळे एकामागोमाग एक येत जातात व जणू काही तुम्ही बिन खिडक्यांच्या ओपन विमानात बसून त्यावरून उडताहात व खाली स्थळ दर्शन करताहात आणि तेही तेही इतक जवळून कि समुद्र आला कि तुम्ही अभावितपणे पाय वरती घेता जणू तुमचे पाय आता त्या पाण्यात बुडणारच आहेत. या व अशा विविध राईड्स व अनेक ३ डी, ४ डी शो यांची रेलचेल आहे युनिव्हर्सल स्टुडीओमध्ये. पिक्चर्समधले अंगावर येणारे स्पेशल ईफेक्टस कसे चित्रित केले जातात त्याची रहस्य उलगडून दाखवतात. Jaws मधला शार्क मासा , Pycho मधला खूनाचा Thriller scene , Jurasik Park मधले डायनासोर, Kinkong मधल जंगल, Transformers मधल्या यंत्रमानवाच्या करामती हे सगळं तुम्ही अनुभवता आणि मग त्यामागच तंत्रज्ञान किंवा क्लृप्त्या जाणून घेता. डिस्ने लैंडचे मैजिक किंगडम म्हणजे तर स्वप्ननगरी. लहान मुलच काय तर मोठेही हरखून जातील. Its a small world नावाची बाहुल्यांच्या जगाची सफर करताना तुम्हीही त्या दुनियेत मुलांसारखेच हरवून जाता, तुम्हाला सगळ्या समस्यांचा, दु:खाचा विसर पडतो , मिकीचा ३डी मैजीक फिलरचा शो मनापासून एन्जॉय करता, रात्री असणारी इलेक्ट्रिक परेड भान हरपून बघता.
इथल्या प्रत्येक शहराच एक वेगळ सौंदर्य, एक खासियत. मिनेसोटा राज्यातलं मिनिआपोलीस शहर म्हणजे जणू कैलेंडरवरच चित्र प्रत्यक्षात अवतरलेल. १०००० तलाव आहेत या राज्यात. टुमदार घर , सभोवताली हिरवळीचा गालीचा पसरलेला, व तलावांनी नटलेलं मिनीआपोलिस हे शहर. .न्यूयॉर्क म्हणजे गगनचुंबी इमारतींचे शहर. आणि वैशिष्ट्य म्हणजे या सगळ्या इमारती बाहेरूनही इतक्या स्वछ दिसतात जणू रोज घासून पुसून कोणीतरी लक्ख ठेवतंय. वौशिंग्टन हे राजधानीचे शहर म्हणजे सगळ्या शासकीय, सरकारी इमारती आणि स्मारकांनी वैभवलेले शहर तर लास वेगास म्हणजे नुसता झगमगाट. लास वेगास मधली एक एक हॉटेल्स काहीतरी थीमवर आधारीत आहेत. Luxor hotel म्हणजे ईजीप्तमधील भव्य पिरैमिडस, स्फिंक्स च्या प्रतिकृती तर Venetian Hotel म्हणजे इटली मधील प्रती व्हेनिस शहर. Bellagio hotel तर वेड लावत. अलिशान, अवाढव्य किती तर एका एका हॉटेलमध्ये ३५०० खोल्या. लास वेगासच्या अदभूत नगरीचे दर्शन घडते ते असेच लास व्हेगास स्ट्रिप हाय रोलर म्हणजे एका जायंट व्हीलमधून. लॉस एंन्जीलीस व सैन फ्रान्सिस्को शहरे म्हणजे .डोंगराच्या कुशीत समुद्राच्या काठावर विसावलेली. जिथे छोट्या मोठ्या टेकड्यांची रेलचेल आहे. वळणा वळणाचे रस्ते आहेत. रस्त्यात कसलं आलंय सौंदर्य म्हणणाऱ्या प्रत्येकाने बघाव, आव्हानात्मक ड्रायव्हिंगची आवड असणारया प्रत्येकाने अनुभवाव अस ८ शार्प टर्नस असणाऱ्या लोम्बार्ड स्ट्रीटच शहर म्हणजे सैन फ्रान्सिस्को.
क्रुझवरच्या ३ दिवसांच्या सफरीचा आनंदही या काळात उपभोगता आला. बहामाच्या बेटांवर निघालेल्या Enchantment of the seas नावाच्या त्या ११ मजली महाकाय बोटीवर गेल्यावर टायटैनिक पिक्चरची आठवण नाही झाली तरच नवल. एकूण साडेतीन हजार लोकांना घेऊन पाण्यावर तरंगणार पंचतारांकीत हॉटेलच ते. देशोविदेशीची विवीध माणसे आणि त्यांच्या असंख्य प्रकारच्या वेशभूषा केषभूषा, बोलीभाषा, संस्कृती हे सगळ एकाच वेळी बघताना खूप गंमत वाटते. बोटीवर खाण्यापिण्याची रेलचेल , २४ तास करमणुकीचे live कार्यक्रम चालू असतात, प्रत्येकाने आपापल्या आवडीप्रमाणे निवड करावी व हजेरी लावावी. बोटीवरची ही न्यारी दुनिया. ही बोट जिथे घेऊन जाते ती बहामा व कोका के नावाची बेटेही अप्रतिम आहेत. किनाऱ्यावरची सफेद वाळू वेगळीच भासते. तिथल्या समुद्राची निळाई मनात भरून राहते. पाण्याची नितळता मनाचा ठाव घेते. पाण्याच इतक स्वछ व शुद्ध रूप कि आजूबाजूला मुक्तपणे पोहणारे छोटे मासे अगदी सहज नजरेला पडतात.सभोवताली पसरलेला अथांग समुद्र त्यावर हलकेच हेलकावे खाणारी आपली ही नौका तीन दिवस वेगळ्याच विश्वात तुम्हाला घेऊन जाते आणि सरते शेवटी परत अमेरिकेच्या भूमीवर आणून सोडते.
हा देश असा भारून टाकतो. जितका सुंदर निसर्ग आहे तितकीच माणसंही हसतमुख, आनंदी आहेत. समोर दिसलेल्या अनोळखी माणसाला देखील अभिवादन केल्याशिवाय पुढे जाणार नाहीत. आजुबाजूचे स्वछ, सुंदर निरोगी वातावरण माणसांनाही कायम प्रफुल्लीत ठेवत असाव बहुतेक. Quality of life म्हणजे काय ते इथे आल्यावर कळत. व ही गुणवत्ता लाभण्यासाठी खूप श्रीमंत असायची गरज नाही. सर्व सामान्यांचही आयुष्य किती सहज सुंदर व सोपं आहे. सर्व गोष्टी मुबलक प्रमाणात उपलब्ध आहेत. अख्या जगातल्या वस्तू, सुखसोयी इथे पायाशी लोळण घेताहेत. पण जगायला त्याहीपेक्षा जास्त काही लागत. वैयक्तिक आयुष्यात आपण कितीही स्वच्छतेचे भोक्ते शिस्तप्रिय, अनुशासनप्रिय असलो तरी आपल्या आजूबाजूचा समाज तसा नसेल किंवा वेगळ्याच ट्रैकवर असेल तर सामाजिक जीवनात आपली फार चडफड होते, कुचंबणा होते. आपल्या हक्कांची वा स्वातंत्र्याची अंमलबजावणी करताना आपण दुसऱ्याच्या हक्कांची वा स्वातंत्र्याची पायमल्ली तर करत नाही आहोत ना याचे भान ज्या समाजात नसते,अशा समाजात राहताना आयुष्य हा रोजचा संघर्ष होऊन जातो. आणि त्याचाच विरोधाभासात 'Freedom , Liberty' या शब्दांचे अर्थ अमेरिकेच्या भूमीत फार सुंदरपणे उमगतात, अनुभवायला मिळतात .
अमेरिका हा माणसाच्या मुलभूत हक्कांचा इतका आदर करणारा देश आहे आणि ही गोष्ट प्रकर्षाने जाणवते ती इथल्या डिसएबल्ड लोकांचा समाजातला सहज वावर बघताना. त्याचं व्यंग कुठेही फिरताना जराही आड येत नाही. फक्त सार्वजनिक ठिकाणीच नव्हे तर प्रत्येक पर्यटनस्थळी, इतकच काय तर डिस्ने लैंड व युनिव्हर्सल स्टुडीओ मधील सगळ्या प्रकारच्या राईड्सवर देखील सर्व ठिकाणी त्यांच्यासाठी विशेष सोयी केलेल्या असतात जेणेकरून प्रत्येक गोष्टींचा आनंद तेही तितकाच अनुभवू शकतील. वयस्कर माणसे, मुले यांना प्रत्येक ठिकाणी अग्रक्रम मिळतो . रस्त्यावरून चालणाऱ्या माणसांसाठी गाड्या थांबतात.एक अनुभव असाही आला - डिस्ने लैंडच्या एका राईडवर आम्ही बसलो होतो अर्ध्यावर आलो आणि आता आमची गाडी बाहेरच्या ट्रेकवर जाणार तेवढ्यात बाहेर पाऊस सुरु झाला. दहा मिनिटे वाट पाहिली . आतमध्ये गाडीत बसलेल्या आम्हाला सतत अपडेट करत होते पण शेवटी पाऊस थांबेना तेव्हा आम्हाला सुरक्षितपणे उतरवून घ्यायला स्टाफ आला व उतरताना आमच्या हातात पास दिला जेणेकरून आम्ही त्या दिवसासाठी दुसऱ्या कुठल्याही एका राईडवर रांगेत उभे न राहता जाऊ शकणार होतो आणि ही जी राईड पावसामुळे पूर्ण होऊ शकली नाही त्याच्यावर पाऊस थांबल्यावर त्या दिवशी किंवा अख्या महिनाभरात केव्हाही आलो तरी रांगेत उभे न राहता बसू शकणार होतो.
नाण्याची दुसरी बाजूही तितकीच खरी होती कि लोक फक्त हक्कांच्या बाबतीतच नव्हे तर कर्तव्यांच्या बाबतीतही तेवढीच प्रामाणिक, निष्ठावान, तत्पर दिसली. कायद्याचा बडगा आणि त्याची अंमल बजावणी दोन्हीही अस काही आहे कि काय बिशाद आहे कोणी नियमांचं उल्लंघन करेल. भर रस्त्यात तुमची गाडी अचानक बंद पडली तर तात्काळ पोलीस येऊन तुमच्याच नावावर तिकीट फाडणार कारण गाडी बंद पडली याचा अर्थ तुम्ही गाडीचा preventive maintenance योग्य केला नाही. तुमच्यामुळे ट्राफिकचा खोळंबा झाला म्हणून त्याचा भुर्दंड तुम्हालाच. पण जाणवलेली गोष्ट अशी कि लोक फक्त भीतीपोटीच नियमांचं पालन करताहेत किंवा सुजाण जबाबदार नागरिकत्व निभवताहेत अस नाही तर ते त्यांना मनापासून आवडत, पटत म्हणून ते करतात. अत्यंत शिस्तप्रिय माणस. रात्री बारा वाजता रस्त्यावर चिटपाखरूही आजूबाजूला नसताना लाल सिग्नलला थांबणारी माणस बघितली. डिस्ने लैंड किंवा युनिव्हर्सल स्टुडीओ मधल्या राईडसवर बसण्यासाठी कितीही प्रचंड गर्दी असली तरी घुसाघुशी नाही, धक्का बुक्की नाही, लोक शिस्तीत रांगेत एक एक दीड दीड तास शांतपणे थांबताना पहिली. कोणीही कोठेही थुंकत नव्हत, हॉर्न वाजवत नव्हत, सिग्नल तोडत नव्हत, कि रस्त्यांवर घाण फेकत नव्हत. व्यक्तीस्वातंत्र्य इतकं की व्हाईट हाउसच्या समोर उभ राहून एक धार्मिक मुसलमान हातात मायक्रोफोन घेऊन त्याच्या धर्माविषयी प्रसार व प्रचार करताना पाहिला. त्याला तिथून कोणीही हुसकावत नव्हत.
आपली भारतीय माणसं तिथे गेल्यावर कशी adjust होतात, बदलतात का याविषयीही मनात कुतूहल होते. त्यातही प्रकार आहेत. काही लोक तिथे गेल्यावर एकजीव होऊन जातात, विचारांनी, वर्तनाने पूर्ण अमेरिकन होऊन जातात तर काही जण भारतीय राहणीमान, सवयी, संस्कृती जपायचा आटोकाट प्रयत्न करतात. अजूनही एक प्रकार अनुभवला तो म्हणजे काही जण सरड्याप्रमाणे रंग बदलतात. अमेरिकन लोकांबरोबर असताना खूप polished, sophisticated वागण. पण जेव्हा हा मुखवटा लावायची गरज नसेल तेव्हा त्यांचा आतला खरा चेहरा दिसतो. विमानातून अमेरिकेला जाताना खूप शिस्तीत पण तेच अमेरिकेतून भारतात येताना त्या शिस्तीचा मुखवटा उतरवून ठेऊन अस्सल बेशीस्त भारतीय बनतात आणि वर त्याच समर्थन करतात. तिकडच्या वास्तव्यात आणि एक नमूद करण्यासारखा भारतीय बंधूचा वाईट अनुभव आला. आम्ही ऑर्लान्डोवरून क्रुझ साठी सकाळी सकाळी बसमध्ये बसलो. त्या बसचा मालक व ड्रायव्हर तिथे अनेक वर्षे स्थायिक असणारा भारतीयच होता. बसमध्ये प्रवेश केल्यावरच लक्षात आल कि ही बस आदल्या रात्री वापरलेली आहे व आम्हाला न्यायला आणण्यापूर्वी साफ केलेली नाहीये. बस चालू झाल्यावर लक्षात आलं कि बसचा एसीही चालू नाहीये. एक तासाचा प्रवास आम्ही असाच नाईलाजाने उकाड्यात केला कारण वेळेत बोटीवर पोचायचे होते. त्या ड्रायव्हरने असे दाखवले कि जणू काही हा अचानक उद्भवलेला प्रोब्लेम आहे पण वस्तुस्थिती ही होती कि त्याला व्यवस्थित माहिती होत. पण 'सब कुछ चालता है' ही टिपिकल मनोवृत्ती. तो भारतीय, आम्ही भारतीय, करून करून काय करणार होतो? मनात विचार आला कि हेच आमच्या जागी अमेरिकन ग्रुपला घेऊन जायचे असते तर तो असाच वागला असता का? त्याची हिंमतही झाली नसती.
माझ्या मनात वारंवार तुलना होत होती, कस असतं नं आपलं मन? इतकं सर्व सुंदर समोर दिसत होत आणि एकीकडे मी शोधत होते कुठे नाव ठेवायला जागा मिळतेय का? सगळच सुंदर कस? काहीतरी आक्षेपार्ह मिळेल. असतीलही काही गोष्टी कदाचित, १००% सगळच दृष्ट लागण्यासारख आहे असा माझा दावा नाही पण माझ्या छोट्याशा वास्तव्यात तरी मला अस काही आढळल नाही आणि माझा विरस झाला. केवळ मीच नव्हे तर एखादा सुंदर अनुभव घेऊन बसमध्ये बसल्यानंतर सगळ्यांच्या चर्चेचा हाच सूर '….इथे बघा कस ........ नाही तर आपल्याकडे ……'. विचार करत होते आपल्याही देशाला निसर्गाने किती दिलंय. मग आपणच असे करंटे का? याला फक्त सरकारच जबाबदार आणि आपली काहीच जबाबदारी नाही? कुठे कमी पडतो आपण? लोकसंख्या आवाक्याबाहेर आहे म्हणून, आपली विचारपद्धती सदोष आहे म्हणून, का आपण लोकशाही राबवायालाच लायक नाही आहोत? या भूमीसाठी प्राणांचे बलिदान देऊन स्वातंत्र्यवीर शहीद झाले आणि त्यांच्या बलिदानाच आपण चीज नाही करू शकलो. खूप स्वकेंद्री झालो आपण. मी आणि माझ यात गुरफटल्यानंतर देशाच हित, त्याची प्रतिमा, त्याची वृद्धी मागेच पडत गेली आणि मग झपाट्याने सगळ विस्कटत गेल. काही लोकांना ही परिस्थिती स्विकारण जड जात होत मात्र ती बदलणं आवाक्याबाहेरच वाटत होत. मग अशा त्रिशंकू अवस्थेत आयुष्य फुकट घालवण्यापेक्षा त्यांनी तिसरा मार्ग अवलंबला.ही लोक अमेरिकेला जाउन स्थायिक झाली जिथे त्यांना हवे तसे जीवनमान होते. आणि मग पुढच्या काही वर्षात हा ब्रेन ड्रेन सुरूच राहिला, हाच ट्रेन्ड प्रस्थापित झाला व इतक्या झपाट्याने फोफावला कि आजमितीला अमेरिकेला जाउन स्थायिक होणं हे बहुसंख्य तरुण पिढीच अंतिम ध्येय बनलं आहे. ईथपर्यंत समजून घेता येत पण स्वत:च्या जाण्याच समर्थन करण्यासाठी 'आहे काय या आपल्या भारत देशात? कशासाठी राहायचं इथे?' असा असा भारतभूमीलाच तुच्छ लेखणारा प्रश्न जेव्हा काही जणांना पडतो तेव्हा एक विचार आठवतो.' देश तुम्हाला काय देतो यापेक्षा तुम्ही देशाला काय देता?' हा प्रश्न प्रत्येकाने स्वत:ला विचारला तर त्याच्या उत्तरातच त्यांच्या प्रश्नाच उत्तरही दडलेलं आहे.
मला शालेय जीवनात रोज म्हणायचो ती प्रतिज्ञा आठवत होती. 'भारत माझा देश आहे …… माझा देश आणि माझे देशबांधव यांच्याशी निष्ठा राखण्याची मी प्रतिज्ञा करीत आहे. त्यांचे कल्याण आणि त्यांची समृद्धी ह्यांतच माझे सौख्य सामावले आहे'. मला वैयक्तिक रित्या अस वाटत कि प्रत्येक जण त्या प्रतिज्ञेला जागला, जगाच्या पाठीवर कुठेही असला तरी पण आपल्या देशासाठी जे शक्य असेल ते काहीतरी केले तर 'अच्छे दिन आएंगे'. मी माझ्यापुरती तरी त्या प्रतिज्ञेला जागले आणि जागेन. एकच आशा आहे कि सध्या एका सामाजिक स्थित्यंतरातून आपला देश जातो आहे, आपण प्रगतीपथावर मुंगीच्या पावलाने का होईना चालतो आहोत. परिस्थिती बदलते आहे. आणि त्या बदलासाठी आपण खारीचा वाटा उचलू, त्या बदलाचे साक्षीदार होऊ. मनमे है विश्वास, पुरा है विश्वास, हम होंगे कामयाब एक दिन ……
No comments:
Post a Comment